یادداشت ثابت - یکشنبه 92 فروردین 26 , ساعت 10:11 صبح
منی که روز و شب از اشک، چاره می نوشم دلم گرفت، از این روزهای خاموشم
فراغتی که فـــراق تو را زپی دارد هزار مرتبــــه سنگینتر است بر دوشم
بهــــار می رسد از راه آن زمانی که رسد ز کعبــه انالمهدی تو بر گوشم
سیاهی دلم از تو اگرچه دورم کرد میان روضـــه ولی با تو زود می جوشم
بدون روضه ببین دست های سینه زنم گرفته زانوی غــــم را میان آغوشم
هزار شکر که تا چنـــد سال عیدم را برای مادرت از ابتــــــدا سیه پوشم
بقیع، گریه کن روضــــه های مادر توست کنار تربت زهـــرا مکن فراموشم
نوشته شده توسط بهنام حداد | نظرات دیگران [ نظر]
