دلم در عـــــــــاشقی آواره شد، آواره تر بادا       تنم از بی دلی بیـــــــــــچاره شد، بیچاره تر بادا
به تاراج عزیزان، زلف تو عیّــــــــــــــــاریی دارد     به خون ریز غریبان چشــــــــم تو عیّــــاره تر بادا
رُِِِخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم       دلت خاره ست و بهر کشتن من خاره تر بادا
گر ای زاهد دعای خیر می گویی مرا، این گو   که آن آواره از کوی بتـــــــــــان، آواره تر بادا
همه گویند کز خونخواریش خلقی بجان آمد    من این گویم که بهر جــــــان من خونخواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم، نه زان گونه که به گردد    و گر جانان بدین شادست، یارب! پاره تر بادا
چو با تر دامنی خو کرد خسرو با دو چشــــم تر       به آب چشم پاکان، دامنش همــــواره تر بادا

امیر خسرو دهلوی