سرو چمن پیش اعتدال تو پست است
روی تو بازار آفتاب شکسته است
شمع فلک با هزار مشعل انجم
پیش وجودت،چراغ باز نشسته است
توبه کند مردم از گناه به شعبان
در رمضان نیز چشمهای تو مست است!
این همه زورآوریّ و مردی و شیری
مرد ندانم که از کمند تو جسته است
این یکی از دوستان به تیغ تو کشته است
وآن دگر از عاشقان به تیر تو خسته است
دیده به دل می برد حکایت مجنون
دیده ندارد که* دل به مهر نبسته است
دست طلب داشتن ز دامن معشوق
پیش کسی گو کش اختیار به دست است!
با چو تو روحانیی تعلق خاطر
هر که ندارد،دواب نفس پرست است
منکر سعدی که ذوق عشق ندارد
نیشکرش در دهان تلخ،کبست است
کاش در مهمانسرایت جا نمیدادی مرا
یا دلی دیوانه و شیدا نمیدادی مرا
خلعت تقوا که پوشاندی مرا شد پاره کاش
در کنار سفره خود جا نمیدادی مرا
گر بنا باشد به جرم معصیت دوزخ روم
کاش نام سینه زن مولا نمیدادی مرا
گرچه نیت بود از اول مرا آتش زنی
کاش مهر حضرت زهرا(س) نمیدادی مرا
عبد شیطان گر بنا باشد شود محشور کاش
بندگی زینب کبری نمیدادی مرا
من به دلگرمی غفران تو عصیان کرده ام
کاش از لا تقنطو امضا نمیدادی مرا
در جهنم ناله انی احبک میزنم
کاش آنجا قدرت نجوا نمیدادی مرا
قصد تو گر رحمت و احسان و بخشیدن نبود
شوق دیدار شب احیا نمیدادی مرا
لطف تو گر شامل حال خراب دل نبود
جلوه از آن یار خوش سیما نمیدادی مرا
باورم میشد اگر از چشم تو افتاده ام
گر نشان از زان یوسف زیبا نمیدادی مرا
اللهم عجــل لولیک الفرج و العافیة و النّـصر
و اجعــلنا من خیر انصاره و اعوانه
و المستشهدین بین یدیه
مهدیا! ناز از تو نیــاز و تمنا به روی چشم
منت کشی ز یوسف زهـرا به روی چشم
گفتی گناه مکن!به خدا سعی می کنم!
قدری دگر نما تو تحــــــمل به روی چشم
قدری تو دور کن ز دلم حب نفـــــــــس را
مردن ز عشق حضرت زهرا به روی چشم
بگذار که یک نمـــاز به تو اقتــــــــــــدا کنم
احسان و پاکبـــــازی و تقوا به روی چشم
مسکین نواز دلبــــــــــــــــر معرفت،حبیب!
آخر چه می شود که نهی پا به روی چشم؟
قال امیرالمؤمنین علی علیه السلام:
«إنَّ أمْرَنا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لا یَحْتَمِلُهُ إلّا مَلَکٌ مِقرَّبٌ، أَوْ نَبىٌّ مُرْسَلٌ، أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَاللّهُ قَلْبَةُ لِلْإیْمانِ...»؛
منبع ـ خصال صدوق/ ص 290. گفتنى است که در برخى نسخهها بهجاى واژه «أمْرَنا»، «حَدِیْثَنا» آمده است که تفاوتى در معنا نمىبینیم
بىتردید کار (معرفت) و راه ما دشوار و دشوارى آور است و جز فرشته مقرّب یا پیامبر فرستاده شده یا بندهاى که خدا قلب او را به ایمان آزموده است، کسى بار مسئولیت آن را نمىتواند به دوش کشد...
ها علیٌ بشرٌ، کیف بشر؟!
ربهُ فیهِ تجــــلّی و ظهر!!
نرگسا! آنشب مرا بی تو نوایی بود و بس
با نی و ناله مرا شب های هایی بود و بس
مرثیه ها بس صمیمی بود وما هم در فغان
دل غریب ومن غریب، واغربتایی بود و بس
می شد افشا سوزهای بس نهانی ای عجب!
نی فقط ازنای خود بانگ رسایی بود و بس
هر چه نی می نالد از داغ دل من میزند
نینوا من بودم و نی بی نوایی بود و بس
سوز نی درسینه ودامان غم دردست من
لحظه لحظه بین ما خود ماجرایی بود وبس
سوختم اما دلی هرگز برای من نسوخت
داد رس آنشب فقط دل را خدایی بود وبس
گر نبود آتش نشان چشم طوفان دیده ام
اینک از داغ تو جسمم توتیایی بود و بس
پنجه ی آلوده ام بر دامن ارباب عشق
نرگسم!از بهر بهبودت دعایی بود و بس
مرا درد و مرا درمان حسین(ع) اســت
مـرا اول مـــــــرا پایان حسین(ع) است
دل هر کـس به ایمانی سرشتـــــه
مرا هم دین و هم ایمان حسین(ع) است
همه عالم به اذن حق تعالــــــــــی
چو عبدی سر به فرمان حسین(ع) است
بهشت و جنت و فردوس اعــــــلاء
همه معلــــــــــول پیمان حسین(ع) است
برای هر دلی جانان و جانـــــــــــی
مرا هم جان و هم جانان حسین(ع) است
عقول جن و انس و هم ملائــــــک
به حقِ حق که حیران حسین(ع) است
چو خواهم روضه ی رضوان به فردا
که من را روضه ی رضوان حسین(ع) است
چرا عالم ز جانش نـــــــــــاله دارد
مگر او هم پریشان حسین(ع) است
اگر خواهی ز حال عبد مســــــکین
خوشا حالش که مهمان حسین(ع) است
